‘Met de auto kon ik niet reizen, want ik was bang om bij een van de vele checkpoints opgepakt te worden. In de bus werd ik misselijk. Ik moest overal lopend heen. Altijd was ik bang om weer opgepakt te worden of te worden verraden aan de politie. Ik betaalde een mensensmokkelaar € 20.000 om me naar Libanon te brengen. Dat is maar een klein land en het leven is er duur. Er zijn zó veel Syriërs naartoe gevlucht, dat je er als vluchteling niks kunt beginnen. Daarom ben ik naar Nederland gevlucht. Ik kwam terecht in de noodopvang in Autotron Rosmalen bij Den Bosch. We sliepen in kamers zonder plafond, acht mensen per kamer. Eten en drinken mocht alleen in de kantine. Het was daar niet goed. Maar vlak voordat mijn gezin aankwam, kreeg ik een woning toegewezen. Nu wonen we in een fijn huis, in een fijne buurt. In de tuin ga ik tomaten poten.’

‘Voor de oorlog zag ik mijn ouders twee of drie keer per dag. Net als mijn broers en zussen, ging ik heel vaak bij ze langs. We brachten ze overal naartoe, deden boodschappen voor ze. Als familie hielpen we elkaar met alles. Toen ik in de gevangenis zat, kon ik me de gezichten van mijn vader en mijn moeder niet eens meer voor de geest halen. Ik herinnerde me alleen nog maar hun handen. In de gevangenis ben ik alles vergeten. Ik kon alleen nog maar aan eten denken, en aan de politie, die elk moment onze cel in kon komen om ons te slaan. We zaten als dieren opeengepakt, met honderd mannen in een krappe cel. We mochten alleen maar stilzitten. De bewakers bepaalden wanneer we sliepen, aten, of naar de wc gingen. Als ik hoorde dat er iemand was overleden in de gevangenis, was ik blij voor hem. Ik hoopte dat er een bom op de gevangenis zou vallen en dat dan alles voorbij zou zijn. Iedereen in de gevangenis wil dood.’

‘Mijn leven zit in mijn telefoon. Daar bewaar ik mijn foto’s en ik heb veel contact met mijn familie via What’s App en Facebook.’